Yeni yılın ilk günü. Gün döndü. Sahildeyim.
Deniz sakin, berrak, pırıl pırıl.
Sessiz. Usulca kıyıya vuran dalgaların sesi sadece işitilen. Yakmayan bir güneş,ılık esen hafif bir rüzgar var.
Eylül sonbaharın ilk ayı. İstanbul ‘da yağmur varmış. Eylül‘e yakışan yağmur,yağmura yakışan eylül.
Sahillerde yazdan kalma günler var. Bu yorgun beldeler tatil niyetine herşeyi tarumar edip gidenlerin ardından dinleniyorlar sanki.
Yürüyorum,ayaklarımın altında çakıl taşlarının sesi eşlik ediyor hafif dalgaların sesine. İnsan elinin değdiği her yer el aman diliyor sanki lisanı hal ile. Geçip gittiklerinde kalan tortulardan anlaşılıyor.
Avustralia yerlilerinden aborjinler şimdikinden çok farklı bir toplum oldukları geçmiş zamanlarda, birileri gelip onları topraklarında yabancı, fakir ve toplum dışı bırakmadan çok önce senkronize yaşarlarmış yaşadıkları tabiatla iç içe. Bir yere konduktan sonra göçerken başka yerlere,orada yaşadıklarına dair hiç bir iz kalmaması şiarlarıymış. Ayak izleri dahil. Yıllar önce “yüreğinin götürdüğü yere git “isimli onların hayatlarını anlatan bir romanda okumuştum. Onlar geliyor aklıma.
Onlar ve dünyanın her yerinde geçmişin mutena toplumlarından günümüzün sözüm ona medeni insanlarına şahitlik ediyor sahile vurmuş pet şişeler,bir kenara bırakılmış poşetlerin içinde bebek bezleri,mama şişeleri,biraz ötede karpuz kabukları.
Yaşadıkları çevre çaresiz,arkalarından gelenler bîzar.
Okumak mümkün bıraktıklarından kimliklerini.
Ne çok yol kat etmek gerek insanlık olarak. Ne kadar az bilmek ve ne kadar çok uygulamak bildiklerini.
Çok bilen,bildiği kadar umarsız ve saygısız insanlar. Bu İnsanların oluşturduğu bencil, sevgisiz,saygısız toplumlar.
Bakıyorum etrafıma. Bomboş sahil. Kıyıya vurmuş tortular.
Hicri yeni yılın ilk günü.
Eylül mü beni umutsuz yapan,sonbahar mı? Batmak üzere olan güneş mi yoksa.
Geride bıraktıları mı ondan gitmek isteyen.?
Sahi hicreti nereden nereye insanlığın?...
Comments