Wilson Bentley kar taneleri fotoğrafçısı. Deli demiş bazıları. Hobisini amaç haline getirmiş bir çiftçi. Fotoğraftaki taneler çektiklerinden bir kaçı.
Ne kadar düzgün ve güzeller.
Subhanallah.
Kar sessizce yağıyor bugün de. Sadece ,duyulan hafif bir hışırtı var sessizliğin içinde. Ara ara tane tane atıştırıyor. Bazen güneş açıyor ardından kar bulut gibi yeniden çöküyor. Düşen taneler zarif bir örtü olurken toprağa, etrafa yayılan duygunun adı huzur. Sanki bu kar bu şehrin birikmiş negatif yüklerini de alıp gidiyor.
Pek çok fotoğraf çektim herkes gibi. Kar demek kar fotoğrafı demek. Gözün gördüğü, gönlün seçtiği bir tutam, dijital albümde bu günleri anlatacak yarınlara...
Bir tanesini seçiyorum içlerinden, farklı. Ben çektim ama bana ait değil. Sanatsal bir değeri yoktur zannederim. Camlardan yansıyan ışıklar var görünen. Ama şiir gibi, geçmiş bir filimden,sevgi anlatan bir sahne gibi.
Pencereden yağan karı çekiyorum. Bir çift var kadrajda. Lambanın altında. İçerinin ışıkları cama vurmuş. Başlarının üzerinde parlıyor. Arkaları dönük. Birinin elinde şemsiye var, birlikte altına sığındıkları. Birbirlerine yakın, başları eğik. Ellerinde birşeye bakıyorlar. Önlerinde yukarı doğru uzanan basamaklı bir yol, bir yanlarında minik kameriye, diğer taraflarında mermer havuz var.
Sanki bir zaman tünelinden geçmek üzere gibiler.
Keşke izin alsaydım kullanmak için.
Şimdi sadece betimleyebiliyorum.
Karla birlikte anılan bir dua,hadis var.
Evradımızda.
Günlük okuduğumuz dualar içinde. Dün yazmıştım.
“Allah’ım! Hatalarımı beyaz elbisenin kirden temizlendiği gibi benden uzaklaştır. Allah’ım! Hatalarımı kar, dolu ve soğuk su ile yıka.”
(Buhârî, Deavât, 39; Müslim, Müsâfirîn, 201)
Duada bize öğretiyor efendimiz sav.
Kar,dolu ve soğuk su ile arınma duası …
Düşünüyorum.
Niye en iyi temizlediğini düşündüğümüz sıcak su örneği verilmiyor da suyun soğuk, katı ve en katı halleri zikrediliyor.
Şöyle bir gezindim. Kendi cürmümce. Su sıcakken iletkenken donduğunda yalıtkandır diyor bilenler.
Burdan yola çıkarsak,
Soğuk ve donmuş suyun yani kar ve dolunun hatalar karşısındaki etkisi iki yönlü düşünülebilir.
1. Hata ile kul arasına bir perde koyar (yalıtkanlık etkisi)
• Nasıl ki donmuş su elektriği iletmez, kar ve buz içimizi yakan günah ateşini söndürür ve hata ile kul arasına mesafe koyar.
• Özellikle öfke, şehvet, aşırı hırs ve dünya sevgisinin etkisini dondurur.
2. Arındırıcı ve yatıştırıcı bir etki yapar
• Sıcak bir demiri suya koyduğunda sertleştiği gibi, nefsin ve duyguların aşırı hararetini soğuk su yatıştırır.
• Öfkelendiğinde abdest almanın tavsiye edilmesi de bu yüzden olabilir.
Yalıtkan su, günahla tekrar bağ kurmayı da engelleyen bir etki oluşturmakta belki.
Peygamber Efendimizin burada (s.a.v.), Ümmetine öğretmek istediği bu olabilir mi?
"Allahu a'lemu bi's-savâb”
Özetle diyebiliriz ki, bu dua,hataların tekrar işlenmemesi için kalbi soğutma ve nefsin hararetini kırma duasıdır. Hataların, güçlü bir yalıtım ile tekrar ısınmasının, canlanmasının ve sahibine zarar vermesinin önüne geçilmesi hedeflenmiştir.
Soğuk ve donmuş suyun hatalar karşısındaki etkisi yüzeysel değil, köklü bir arınma bu düşünceye göre. Sadece geçmişin yüklerinden kurtulmak değil, yeniden doğmak gibi. Günahların izlerini silmek, anlarla arana aşılmaz duvarlar örmek,ruhu derinlerden yıkamak gibi.
Yağmur yağdığında sulanır yeryüzü. Gökten inen damlalar önüne katar katabildiklerini göllere denizlere ulaştırır. Yıkar adeta.
Kar yağar, toprak üzerinde kalır. Damla damla derinlere iner. Bağrında sakladığı çok yer gezmiş hediyeleri ile birlikte.
Sabır, içten içe umud taşıyan bir duruştur. Kimi zaman bir sükûnetle, kimi zaman içe çekilen derin bir ah ile .
Sonun selamet olması, onu karın yer altı sularını beslemesi gibi derinden besleyen rabbinden umud etmesidir.
İnsan sabrettikçe, içindeki öz suyu zenginleşir.
Sabır, onu besleyen beklentiyle anlam kazanır. Ümiddir adı. Beklentisiz bir sabır, insanı kaybolmuş hissettirir. Sabır bir yoldur ama o yolun sonuna dair bir güven taşınmazsa, yol uzadıkça uzar.
Hasret, beklemeyi gerektirir . Beklemek sabırı ,sabır da tevekkülü. Bekleyen insan, yalnızca beklemez; beklerken umud etmeyi de öğrenir. Ve bu güven, en çok şu ayette karşılığını bulur:
“Rabbinin hükmüne sabret, çünkü sen Bizim gözlerimizin önündesin.” (Tûr, 48)
Bu ayet, sabrın içinde gizlenen o büyük hakikati anlatır: Yalnız değilsin. O, seni görüyor. O, seni gözlüyor. O’nun gözleri önündesin.
Bu ayeti tam anlamıyla kalbine yerleştiren insan, sabır sürecinde kaybolmaz. Çünkü beklemeye sabır,tek başına değil,kendi haline bırakılmış bir bekleyiş içinde değil, Rabbinin şefkatli nazarı altında ilerleyen bir süreçtir.
Bir çocuğun annesinin gözleri önünde oynarken hissettiği güven gibi… Çocuk düşer ama korkmaz, çünkü bilir ki annesi orada. İşte tevekkül budur: “Rabbim benimle. O’nun gözleri üzerimde. O halde korkmam için hiçbir sebep yok.
Bu ayetlerin ışığında sabır, artık bir sıkıntı değil, bir huzur olur. Çünkü içindeki beklenti “Rabbim bana ne hayırlar hazırlıyor acaba?” sorusuna dönüşmüştür. Artık boz bulanık değildir hasretin rengi. Bembeyazdır.
Umuttur.
Yemyeşildir.
Sabır, içini yakmaz olur. Çünkü bilir ki, sabredenler için mükâfat hesapsızdır:
“Şüphesiz sabredenlere mükâfatları hesapsız olarak ödenecektir.” (Zümer, 10)
Beyaz kar gibi, sabır da içindeki kiri, endişeyi, korkuyu örter, yıkar, temizler. Ve sabreden, sonunda en güzeline ulaşır. Çünkü gözleyen O cc ise, yolun sonu mutlaka hayırdır…
Comments